«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»…
«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»… λόγια σοφά κάποιου σπουδαίου προπονητή. Αυτό ήταν και το μότο μου στην αθλητική μου καριέρα. Όταν όμως πέσεις πολλάκις, δυσκολεύεσαι να σηκωθείς.
Αποφάσισα, λοιπόν, να είμαι μία από αυτές τις αθλήτριες μαμάδες, που σταματάνε για λίγο τον πρωταθλητισμό, κάνουν γυμναστική με την κοιλιά στο στόμα και επανέρχονται ως σούπερ μαμάδες στα γήπεδα με το μωρό στο μάρσιπο.
Ωστόσο, θα ‘πρεπε πρώτα να μείνω έγκυος. Ε..δε μας έκατσε μία, δε μας έκατσε δύο, δεν πειράζει μικρή είμαι ακόμα, δεν πειράζει να παίξω και σ’ αυτούς τους παγκόσμιους αγώνες, δεν πειράζει, αλλά, χωρίς άγχος, ας κάνουμε εξετάσεις μην υπάρχει κανένα θεματάκι.
Κάναμε και εξετάσεις, και γάμο κάναμε να την ευλογήσουμε την κατάσταση, γιατί ήμασταν και μοντέρνοι ως τότε, και διακοπές για να χαλαρώσουμε και τις μέρες αρχίσαμε να μετράμε και μαντζούνια να πίνουμε και κατακόρυφους να κάνουμε …τίποτα…!
Δυο τρία χρόνια έτσι, κάναμε ξανά εξετάσεις και βρήκαμε έναν πολύποδα στη μήτρα. Έπρεπε να αφαιρεθεί και μπήκα χειρουργείο. Σε ποιον να ομολογήσω πως μέσα μου ένιωσα χαρά, ότι βρήκαμε το πρόβλημα, ότι θα τον αφαιρέσουμε και μαζί μ’ αυτόν και την υπογονιμότητα.
Δεν την χωρούσε η λογική μου ως τότε την ανεξήγητη υπογονιμότητα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά θυμάμαι τον εαυτό μου να ζει στις κλινικές και στα νοσοκομεία, με τα πόδια ανοιχτά και το κεφάλι κάτω. Θα μπορούσε η ιστορία μου να είναι η εξής…
Τρεις προσπάθειες για εξωσωματική φυσικού κύκλου, από τις οποίες την πρώτη φορά δεν προλάβαμε και έσπασε το «αυγό» και καταλήξαμε σε σπερματέγχυση, και δύο όπου το εν λόγω αυγό δεν ήταν καλό, δεν ήταν γονιμοποιήσιμο, δεν είχε γενετικό υλικό, ανάθεμα και αν κατάλαβα μέσα στη νάρκωση μου.
Μία «κανονική» εξωσωματική με φάρμακα που κατέληξε σε σοβαρή υπερδιέγερση με διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής, με νοσηλεία, αλλά τουλάχιστον με κατεψυγμένα.