«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»…
Ο άντρας μου στάθηκε όσο ένας άντρας μπορεί να σταθεί σε μία γυναίκα που η φύση πεισματικά της αρνείται το φυσικό. Τον απόλυτο ρόλο της. Την ουσία της ύπαρξης της. Μόνες μας το περνάμε αυτό. Δεν περιγράφεται για να γίνει κατανοητό. Νομίζω όμως ότι τελικά όλα τα αντέχουμε και όλα θα τα κάνουμε και θα τα υπομείνουμε, εμείς που έχουμε φανταστεί τη ζωή μας μόνο ως μητέρες. Που ένα μέλλον άδειο από παιδιά, με όποιο τρόπο και αν αυτά έρθουν στην αγκαλιά μας, δεν υπάρχει στα σχέδια μας.
Γράφω αυτό το κείμενο και δίπλα μου κοιμάται το μωρό μου. Μέρα νύχτα τον χαζεύω και ακόμα δεν το πιστεύω. Θυμάμαι που χαμογέλασα γλυκόπικρα όταν μια φίλη, που δύσκολα είχε κάνει και αυτή το μωράκι της, μου είπε με όλη την τρυφερότητα και όλη την αγάπη του κόσμου… «Μην ανησυχείς… έρχεται και εσένα το μωράκι σου… Μπορεί τώρα, μπορεί πιο μετά, πάντως είναι σίγουρο. Αν δεν πάψεις να το θέλεις, θα έρθει».
Έγραψα την ιστορία μου γιατί σ’ αυτά τα λόγια ήθελα να καταλήξω. Απλώς ήθελα να με πιστέψετε όταν σας πω.. «Θα ‘ρθει το μωράκι σας. Ξέρω τι λέω».
Φωτεινή. [pullquote]Όπως δημοσιεύτηκε στο IVFforums[/pullquote]