«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»…
Δύο εμβρυομεταφορές των κατεψυγμένων που δεν είχαν ως αποτέλεσμα ούτε μία μέρα καθυστέρησης.
Ένας σοβαρός τραυματισμός στο γήπεδο που ακρωτηρίασε τις τελευταίες μου άμυνες στην απελπισία.
Αλλαγή γιατρού και κέντρου. Μία εξωσωματική με βλαστοκύστες που μας έφερε την πολυπόθητη και ονειρεμένη εγκυμοσύνη για να μας ανεβάσει στους ουρανούς και τα’ άστρα και για να μας συνθλίψει μετά, με την αποβολή στους δύο μήνες…
Επέμβαση για διόρθωση του τραυματισμού και τέλος μία ακόμα εξωσωματική, με βλαστοκύστες ξανά.
Εγώ όμως δεν τα θυμάμαι έτσι. Δε μετρούσα εξωσωματικές, δε μετρούσα χρήματα, τα οποία δε θα ξεχρεώσουμε νομίζω ποτέ, δε μετρούσα ενέσεις και ουτροτζεστάν. Μετρούσα μέρες, ώρες λεπτά. Μετρούσα τους χτύπους της καρδιάς μου πριν από κάθε τεστ εγκυμοσύνης, κάθε περίοδο, κάθε εξέταση χοριακής, ειδικά πριν την αποβολή μου. Κάθε αποτυχία και ένα χτύπημα κάτω απ’ τη ζώνη. Μία συντριβή του εγωισμού, της αξιοπρέπειας και της αυτοεκτίμησής μου.
Κάθε νάρκωση, κάθε ωοληψία, κάθε εμβρυομεταφορά φούσκωνα με ελπίδες, με όνειρα και μετά ξεφούσκωνα συντετριμμένη.
Με θυμάμαι ακίνητη στο κρεβάτι, να ακούω μόνο την ανάσα μου και τους λυγμούς, τον κόμπο στο λαιμό να με πνίγει, να περιμένω τις 48 ώρες να περάσουν για την επόμενη χοριακή, να σηκώνομαι να πηγαίνω στο μπάνιο να μετράω αίματα..λίγα..πολλά? Να μιλάω στο εμβρυάκι, να το καλοπιάνω «μείνε μαζί μου, θα σ’ αγαπάω για πάντα», να διαβάζω στο ίντερνετ, να βρίσκω φίλες στα φόρουμ, αυτές που είχαν αίματα αλλά γέννησαν, όχι τις άλλες. Η χοριακή να διπλασιάζεται οριακά, αλλά τα αίματα πιο πολλά. Άλλες 48 ώρες… και μετά άλλες τόσες… και ξανά… δύο μήνες αντέξαμε, και το εμβρυάκι και εγώ. Εκείνο χάθηκε, εγώ διαλύθηκα.